Wśód symbli i znaków liturgicznych popiół szczególnie przemawia na rozpoczęcie Wielkiego Postu. Dlaczego ten produkt spalania, który zazwyczaj się usuwa, w tym przypadku wzywa do pokory i pokuty przybierając czasem formę wypaczoną magicznego znaku? Trudno dyskutować czy właściwe jest łączenie popiołu z prochem, nas interesuje zdobycie istoty tego znaku. Do liturgii popiół jest uzyskiwany ze spalania starych palm święconych w Niedzielę Palmową. Zaskakująco słowa radości "Hosanna" łączymy z tragicznymi "Ukrzyżuj". Dziś zbyt łatwo życie ludzkie rozpada sie w proch przez grzech. Człowiek głuchy na ostrzeżenia, lekceważący prawdę, zaślepiony perspektywą użycia nie daje rady problemom cierpienia, choroby, zdrady, braku pracy.
Grzesznik rozumiejąc swoją sytuację podejmuje pokutę w uroczystym obrzędzie posypania głowy popiołem. Stary i Nowy Testament przekazuje bogactwo znaczeń popiołu od pokarmu poprzez porównania odnoszące sie do nieszczęść i grzechu, aż do pociechy utrapionych przez Mesjasza dającego im w miejscu popiołu koronę.
Posypywanie głowy na znak pokuty i pokory praktykowali chrześcijanie od początku. Grzesznikom nakładano popiół w czasie obrzędów pokutnych, a od X wieku wszystkim,- bo wszyscy w jakimś stopniu jesteśmy grzesznikami. Biskup i kapłan, rodzic i dziecko, dyrektor i pracownik przyjmują ten znak przemijania, oczyszczenia i przyszłego zmartwychstania.
"Boże, spraw, abyśmy uznając, że jesteśmy prochem i w proch się obrócimy, przez gorliwe pełnienie czterdziestodniowej pokuty otrzymali odpuszczenie grzechów i nowe życie na podobieństwo Twojego zmartwychwstałego Syna" Na nic zda się znak popiołu jeśli nie będzie nawrócenia, pojednania z Bogiem i bliżnimi.
